روز جهانی کارگر را گرامی می‌داریم!
کارگران مبارز و رنج‌کشیده،
اقشار زحمتکش و ستمدیده،
مردم آزاده و عدالت‌خواه،
امسال در حالی به پیشواز اول ماه مه می‌رویم که کارگران در سایه‌ی بی‌کفایتی و بی‌تفاوتی سردمداران و کارگزاران رژیم ستمگر، فاسد و ناکارآمد جمهوری اسلامی در بدترین شرایط زندگی خود قرار دارند. بیکاری بیداد می‌کند و بنگاه‌های تولیدی یکی پس از دیگری ورشکسته و تعطیل می‌شوند. معدود کسانی هم که موفق به پیداکردن شغل می‌شوند و در ازای لقمه نانی نیروی کار خود را به حراج می‌گذارند، با هزارتویی از مشکلات و معضلات اقتصادی، اجتماعی و امنیتی دست به گریبانند.
کارگران از ابتدایی‌ترین حقوق چون فرصت برابر شغلی، دستمزد متناسب با ساعات کار، امنیت شغلی و امنیت در محیط کار، خدمات اجتماعی و بیمه‌ی بیکاری، و تشکیل اتحادیه‌های مستقل بی بهره‌اند و نابرابری‌های اقتصادی، قراردادهای موقت، شرایط کاری ناعادلانه، عدم دسترسی به خدمات اساسی مانند بهداشت و درمان، آموزش، و مسکن، زندگی را بر آنان و خانواده‌هایشان دشوار ساخته است.
تاراج منابع و اختصاص هزینه‌های هنگفت برای پیشبرد اهداف ایدئولوژیک، اقتصاد فروپاشیده و مدیریت ناکارآمد و مبتنی بر رانت و فساد و دزدی، کارگران را با مشکلات معیشتی، گرانی و تورم فزاینده و افسارگسیخته، افزایش هزینه‌های زندگی و کاهش قدرت خرید روبرو کرده است. به اذعان اقتصاددانان و حتی مسوولان حکومتی، دستمزد تعیین‌شده برای کارگران در زیر خط فقر بوده و کفاف تامین هزینه‌های اولیه را نمی‌دهد. در مقابل این بی‌عدالتی، بهره‌کشی و شرایط دشوار، کارگران حق هیچگونه اعتراضی ندارند و خواسته‌های مشروعشان از سوی رژیم نادیده‌انگاری یا سرکوب می‌شود. فعالین کارگری در صورت پیگیری مطالباتشان با اختناق، اخراج، پرونده‌سازی، بازداشت و احکام سنگین و زندان مواجه می‌شوند.
برآیند تبعیضات ساختاری و سیستماتیک در تمامی حوزه‌ها از جمله اقتصاد، در مورد زنان، مناطق محروم و در میان اقشار آسیب‌پذیر، ستمی دوچندان را تحمیل می‌کند. اگرچه حتی کارگران یقه‌سفید هم از تبعات این شیوه از استثمار بی نصیب نبوده‌اند، اما در این اقتصاد کلنگی، کارگری طیف وسیعی از مشاغل کاذب و پدیده‌های ناشی از فقر و فلاکت را دربرمی‌گیرد که کارگر روزانه، فصلی، کولبر، سوختبر و مواردی از این دست را نیز شامل می‌شود. با نگاهی به کارنامه و روند بیش از چهار دهه‌ی گذشته، و با در نظرگرفتن این واقعیت که وضعیت اقتصادی و معیشتی همواره رو به وخامت داشته، شکی نیست که این حکومت تمایل، امکان و توان حل مشکلات را ندارد و امیدی به تغییر مثبت و بهبود اوضاع نیست.
در سال‌های اخیر، مردم ایران از هر فرصتی برای ابراز مخالفت و بیزاری از حکومت جمهوری اسلامی استفاده کرده‌اند. اراده و صدای اعتراض در میان لایه‌های مختلف جامعه بلندتر شده و دیوارهای ترس فروریخته، چنانچه اکنون زنان، جوانان، دانشجویان، بازنشستگان، معلمان و تمامی اقشار و اصناف، معترض و مطالبه‌گر هستند.
کارگران نیز به مثابه‌ی طبقه‌ای تاثیرگذار به مبارزات خود شدت و جدیت بیشتری بخشیده و با برگزاری اعتصابات و تجمعات اعتراضی، بر حق و حقوقشان پافشاری کرده‌اند. اخیراً توماج صالحی، کارگر و هنرمند شجاع و پیشرو به اعدام محکوم‌شده و به همراه ده‌ها معترض دیگر در خطر اعدام قرار دارد. همزمان خیابان‌ها به میدان جنگ علیه زنان تبدیل شده است. در همین راستا فراخوان‌هایی از سوی تشکل‌های کارگری و فرهنگی و دانشجویی، و نهادهای مردمی برای اعتراض و اعتصاب در روزهای دوازدهم و سیزدهم اردیبهشت‌ماه منتشر شده است؛ ما نیز به نوبه‌ی خود از هرگونه کنش اعتراضی و تلاش جمعی حمایت می‌کنیم. می‌توان روز جهانی کارگر را با شیوه‌های مبارزه‌ی مدنی نظیر اعتصاب، برگزاری تجمع و نافرمانی مدنی در خیابان، دانشگاه، ایستگاه‌های مترو و مراکز جمعیتی به روز همبستگی و هم‌افزایی تمامی نیروهای مردمی تبدیل کرد.
حزب کومه‌له کردستان ایران بر این باور است که با رفع تبعیض و ستم در تمامی اشکال آن، و تامین حقوق کارگران و دیگر اقشار زحمتکش و ستمدیده می‌توان به جامعه‌ای آزاد، پیشرفت اقتصادی پایدار و عدالت اجتماعی دست یافت، اما تحقق چنین امری نخست مستلزم گذار از استبداد رژیم حاکم است. ما ضمن تبریک مجدد روز کارگر به تمامی کارگران ایران و کردستان، تعهد خود را مبنی بر حمایت از مردم، و مبارزه در کنار کارگران و دفاع از حقوق آنان، تکرار می‌کنیم و از همگان می‌خواهیم تا در این مبارزه، همراه با کارگران، همیار و پشتیبان یکدیگر باشند. در برابر حکومتی که هر صدای اعتراض و نارضایتی را سرکوب و منکوب می‌کند، همبستگی و اتحاد نه یک گزینه بلکه یک ضرورت است.
حزب کومه‌له کردستان ایران
دبیرخانه‌ی کمیته مرکزی
۱۱ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ خورشیدی
۳۰ آوریل ۲۰۲۴ میلادی
